Change in the Night...

Het was nacht nog een paar minuten voordat de maan rond was. Ze hoorde de watervallen kletteren op het stil liggende water onder. Ze stond met der benen in het water. Het was dood stil om der heen. Ze wachtte zoals gewoon op de verandering tot een moordmachine. Ze was nu een knappe lieve meid met zo haar mysterieuse kanten, maar straks.. Was ze een moordende geest.. Als ze eenmaal in je zat beheersde ze je lichaam. Droeg ze een mes op zak, kon je al beginnen met rennen. Want het was toch telaat. Nu was het zover de maan is vol. Ze voelde zich tintelen en er verscheen een zwart licht om der heen die opgloeide naar rood. Ze kromp in elkaar van de pijn. En toen het voorbij was stond ze daar als geest...

Inaja verscheen aan de watervallen
Ze was terug een mens geworden.
Ze zag de schim staan en vroeg
'Wat doe jij in mijn gebied?'

Phantra draaide zich om en keek met der bloedige ogen en zwart sluik haar naar de persoon. Ze liep door een struik en had een mens in der hand, het was een groot mes met lange karteltjes en een scherpe punt. Ze liep uit het water "Ik verscheen met de maan..." ze keek het wezen aan en met haar enge uiterlijk bleef ze een beetje staan, door de lange kledei zag je niet dat ze net boven de grond zweefde en ze keek groots naarde persoon voor haar

Inaja bleef kalm staan en vroeg terug
'Als je denkt dat dat mes helpt.'
zei ze lachend. 'het is niet zo.'
ZE keek heel srieus. 'ik ben niet echt een mens. weet je'

Selene kwam aangelopen.
Ze was al veranderd in een weerwolf. Haar ogen hadden een rode waas.
Ze zag twee gedaantes en likte haar lippen af.
Ze had honger.

Plots verscheen de maan vanachter de wolken.
Ze maakte een jankend geluid.
Haar armen veranderen in poten.
Haar stompe tanden veranderen in vlijmscherpe
wolven tanden.
'Familie.' zei ze tegen de vreemde weerwolf met
een zware stem

Phantra keek naar de 2 weerwolven en grijnsde. Ze keek bloedirig uit haar ogen. De wind stak wat meer op. Bladeren vielen van de bomen en vlogen mee op de wind. Haar lichaam vervaagde en ging mee met de wind. Weg... je zag der niet meer.. Opeens stond ze achter de weerwolven. En keek naar beneden. Haar haren vielen over haar gezicht. Ze was doodsbleek maar een mooie vrouw, wat schijn zal zijn...

Larckc kwam aanlopen, hij keek versuft naar de monsters, hij gaf een ijselijke huil horen

Inaja huilde met hem mee. Ze keek naar de twee
weerwolven om haar. 'Gegroet Broeders.' zei ze
grijnsend. Ze keek naar de weerwolf die juist
bij hen was komen staan.

Inmiddels was Phantra in het water gaan staan. De kou deed der fijn. Ze liep door een stel stenen heen en voelde niets. Ze was volledig Geest deze nacht. Zou ze deze nacht nog een moord plegen? Dat wist ze nog niet ze had der mes in der korte jurk achtige kledei gestopt en keek met een doodsestilte voor zich uit..

Inaja keek naar het mes en rook het metaal.
Ze huilde nog eens en keek naar Phantra.
'Waarom dat mes?' vroeg ze kwaad.
Hier leven geen mensen meer. Op 10 na.

"Een mes om tedoodden wat een levend hart heeft.. Ik kan er soms niks aan doen het is de verandering naar een moordende Geest, normaal gesproken ben ik een normaal mens met zo zn duistere kanten, maar dit kan ik niet bedwingen..Hoe heet je eigenlijk?" klonk het kill en duister bij het water weg.

'Waarom moet jij dat weten?' vroeg ze met een doodkalme stem.
Ze keek naar Phantra en toen naar het mes.
'Je moet enkkel weten dat ik hier de leider ben. Van dit gebied.'
'En dat ik geen genade ken voor veraders en vreemdelinegn.'

"Wie zegt dat ik een verrader ben, een vreemdeling ben ik zeker. Ook voor mezelf." ze grijnsde even, en liep onder de waterval door. Ze kwam er rustig weer uit en keek de weerwolf aan

Inaja zuchtte even. Ze staarde naar de waterval.
'Je bent dus eigenlijk een soort zoals mij. Overdag mens.
S'nachts een griezel.' Ze dacht over haar eigen.
alle mensen vonden haar een griezel. en eigenlijk
was dat ook zo

"Ja in feite wel" ze keek naar haar mes "Ik doe je daar niks mee hoor" ze ging met der vinger langs het mes en stak het even onder water zodat het schoon werd. Hij was groot en scherp, met verzilvert metaal en het handvat met goud gemaakt. Ze kwam naar de rand van het water

Inaja keek naar het mes dat glom in de maan.
Ze rook dat het van zilver was gemaakt en ze huiverde
Ze hield niet van zilver. Helemaal iet

"Je kunt zeker niet tegen zilver?" ze grijnsde even en strak het mes bij der in haar korte kledei. Zo konden ze het mes niet zien.

Inaja zweeg maar keek bang naar het mes.
'en waarom denk je dat?' vroeg ze.
ze trachtte doodkalm te spreken maar wie goed
luisterde hoorde haar stem beven

"Omdat de meeste weerwolven daar niet tegenkunnen" ze verdween even en legde het mes vlug voor de poten van ed weerwolf. Het zilver blinkte fel en zag er machtig uit.

Inaja was intussen terug verandert.
ze deinsde achteruit. Ze draaide zich om en rend enaar het kasteel

Ze pakte het mes en liep onder de waterval door ze kwam eronder uit als een duister meisje. Geen mes meer op bloerige ogen, een beetje zwart maar wel knap. Ze verdween in de bosjes

Inaja keek Phantra na en glimlachte.
ze was blij dat ze geen emns was, maar ze vond het jammer dat ze niet zoals zij een weerwolf was.